Artık, vakit gelmişti. Alamadı hızını, dinmedi coşkunluğu… Geceyi bir gündüz yahut bir güneş gibi aydınlatmalıydı. İçindeki cehennem ateşi ancak öyle sönüp o zaman varabilirdi sonsuz cennetteki kevser çeşmesine… Akabinde cephanelikteki bütün dinamitleri gözünü kırpmadan ateşe verdi. Büyük bir gürültüyle ortalık ışık gibi, nur gibi aydınlanıverdi. Sonrasında ise her yer dümdüz, sus pus, ses seda yok…