Medeniyeti, insanlığı ve kaydedilmiş, ezberlenmiş, tekrarlanan adetleri terk edip yeni bir hayata atılmaya çalışan insanlar gibiydiler ve korkuyorlardı. Düşünülüp tasarlanacak o kadar çok şey vardı ki. Bir defa arkalarına dönüp bakmamışlardı. Başlarına gelecekleri bilmiyorlardı. “Şimdi polise koşturuyordur annem,” ya da “Bir özel dedektif tutmuşlardır,” şeklindeydi ağızlarından çıkan anlamsız sözler. Oysa neye bulaştıklarını bilmiyorlardı. Sadece insanlardan kaçmak ve dağlara vurmak niyetindelerdi.